که نیستم خبر از هر چه در دو عالم هست

دگر به روی کسم دیده بر نمی باشد

خلیل من همه بت های آزری بشکست

مجال خواب نمی باشدم ز دست خیال

در سرای نشاید بر آشنایان بست

در قفس طلبد هر کجا گرفتاریست

من از کمند تو تا زنده ام نخواهم جست

غلام دولت آنم که پای بند یکیست

به جانبی متعلق شد از هزار برست

مطیع امر توام گر تنم بخواهی خست

نماز شام قیامت به هوش باز آید

کسی که خورده بود می ز بامداد الست

نگاه من به تو و دیگران به خود مشغول

معاشران ز می و عارفان ز ساقی مست

اگر تو سرو خرامان ز پای ننشینی

چه فتنه ها که بخیزد میال اهل نشست

برادران و بزرگان نصیحتم مکنید

که اختیار من از دست رفت و تیر از شست

حذر کنید ز باران دیده سعدی 

که قطره سیل شود چون به یک دگر پیوست

خوشست نام تو بردن دریغ بود

در این سخن که بخواهند برد دست به دست