من تا ابد ترانه عشقم را **در آفتاب عشق تو می خواندم

در پشت شیشه های اتاق تو**آن شب نگاه سرد سیاهی داشت

دالان دیدگان تو در ظلمت **گوئی به عمق روح تو راهی داشت

لغزیده بود در مه آئینه**تصویر ما شکسته وبی آهنگ

موی تو رنگ ساقه های گندم بود **موهای من خمیده و قیری رنگ

رازی درون سینه من می سوخت**می خواستم که با تو سخن گوید

اما صدایم از گره کوته بود**در سایه بوته هیچ نمی روید

ز آنجا نگاه خسته من پر زد**آشفته گرد پیکر من چرخید

در چار چوب قاب طلایی رنگ**چشم مسیح بر غم من خندید

دیدم اتاق درهم ومغشوش است**در پای من کتاب تو افتاده

از خانه ی بلوری ماهی ها **دیگر صدای آب نمی آید

فکر چه بود گربه ی پیر تو**کو را به دیده ی خواب نمی آید

بار دگر نگاه پریشانم **بر گشت لال وخسته به سوی تو

می خواستم که با تو سخن گوید **اما خموش ماند بر روی تو

آنگه ستارگان سپید اشک **سو سو زدند در شب مژگانم

دیدم که دستهای تو چون ابری **آمد به سوی صورت حیرانم

گوئی نسیم گمشده ای پیچید **در بوته های وحشی درد من

دستی درون سینه من می ریخت**سرب سکوت و دانه ی خاموشی

من خسته این کشاکش درد آلود **بردم زیاد اندوه فردا را

ناگه بروی زندگیم گسترد **آن لحظه ی طلایی عطر آلود

                                (فروغ  فرخزاد)