جمعه یڪ خیابانِ
مه گرفته ے خاڪسترے ست
پر از دردِ مبهم دلتنگی
تو اما خیالت را به من بسپار
تا شانه به شانه ے بودنت تمام ثانیه هایش را دوام بیاورم
دلتنگی نشسته بر چهره ۍ جمعه شعـــر نمیخواهد صبــرو یڪ تــو میخواهد ڪه تمامی ابعاد و زوایای
ذهن فراموشی را از نفسـت پــر
با لبهایت باز ڪنیوای ڪاش میشد
دستهای خالی از مهـرِ جمعه را
بتـو سپـرد
وخوش نشیـن قلبت شد
با هر بوسـه
فرو می ریزند دیوارهاے شرم
و شڪوفه هاے سرخ
پیچڪ وار ریشه می دوانند
بر ڪَونه هاے رنڪَ پریده ام تا نبض تپنده ے احساسم سازے شود
براے یڪ عاشقانه دونفره
برای خودت وخودم
حل می‌شود
شڪوهِ غزل در صداے تو
اے هرچه هست
و نیست در عالم فداے تو
هر شب
به روز آمدنت فڪر می‌ڪنم
هر صبح
بی‌قرارترینم براے ت
محمود درویش شدت وابستگی رو اینگونه توصیف میکنه
تو نه دوری تا انتظارت کشم
و نه نزدیکی تا دیدارت کنم
و نه از آن منی تا قلبم آرام گیرد
و نه من محروم از توام تا فراموشت کنم
و تو در میانه همه چیزی

امشب
در مهتاب خیال آغوشت
پیراهن احساسم را ڪنار بزن
بوسه بوسه عشق بنوشانم
از جام لبهایت و ملودے جانت را به
تارهاے تنم پیوند بزن
امشب نبض بوسه هایت قلقلک میدهد
گونه های شب بو را ضمیر دهانم
معلق میان نفس‌های تو
پنجره ماه همه
عطر تو را سر میکشند کاش در آغوش رویاها
خواب بمانیم تا ابد
پلکهایم طفره میروند
بیداری را
در آغوش تو لبخند زدن پلک زدن
همانند نُت دل انگیزی ست
که سالها پیش گم کرده ام
تنت بوی تمام شعرهای عاشقانه ام را میدهد
من با تو متلاطم ترین موسیقی جهانم
در امتداد شب
خیالت رنگ میگیرد
تو بازیگر خواب هایم هستی
و من چه بی تاب خوابیدنم
بيشتر از اين‌ نمی شود خدا هم که پادرميانی کند دست هايت را برمی دارم کتاب شعر من چشم هايت که نفس هايم را
در جيب هايت گذاشته اند قدم هايت را
پا به پايم خواهم برد و لبانت که طعم عشق می دهند جهان هميشه سهم من بوده است دوست داشتنت قرنطينه ی دلم
ولی دلبر تو الان باید اینجا باشی
درست همینجا کنارم
همین جا که گوشه ترین نقطه دنیاست
دستتو میذاشتی زیر سرم
سرمو تکیه میدادم سمت چپ سینت
روی قلبت به صدای نفسایی که با
ضربان قلبت یکی شده گوش میدادم
الان باید وقتی سرمو بالا میاوردم
تا به چشمات خیره شم
نگاه میکردیم به نور ماه و چشمک‌ ستاره ها
و بعد عاشقانه تو فکر فرو می رفتیم ‌‌‎
دوست داشتنت شاید زیبا ترین داشته ام
در این روزگار پر آشوب باشد
داشتنت شاید زیبا ترین حس قلبی تمام من
در این بی حسی های دنیاست
بودنت را اما نمی‌دانم،من اما
میخواهم اینگونه توصیف کنم که
بودنت همیشگی ترین بودن دنیا بین تمام
این نبودن های دروغین است

شب است و ماه می‌رقصد ستاره نقره مے پاشد
نسیم پونه و عطر شقایق‌ها ز لب‌هاے هوس آلود
زنبق‌هاے وحشے بوسه می‌چیند
و من تنهاے تنهایم در این تاریڪے شب
سقف عاشقانه هایم
چه زیبا فرو می ریزند
در دنج ترین جایِ دنیا
بهشتِ خیال آغوشت ای شیرین تر از صدایِ باران
لهجه یِ خیسِ چشمانت
ای از تبار ِ نوازش
ای فصلِ ممنوعه
من به بلندایِ شعری از بوسه
دوستت دارم
نیمه بهـــتـر مـن مـن از عمیـق تریـن نقطه‌ی قـلبـم
دوستت دارم عمیق ترین نقطه قلب میدونی کجاست اونجایی که هیچکس برایم شبیـه تـو
نیست، آنجا که خاطره‌ ای باتو ساختم
رو باهیچکس
دیگه‌ای نمیتونم تکـرار کنـم اونجایی که بـا خیال تو حال دلم خو‌بـه
نـه شبیـه تو نه بهـتر از
تو رو میخوام‌ مـن فقـط تـو و بودنت کنار زندگـیم مـیخآم
امشب عاشقانه هایم را بنوش فردا خاطره میشوند لابلاے ایڪاشها پنهان مے مانَند پیدایشان نمیڪنی
پیدایت نمیڪند امشب
شعرهایم را بپوش هواے عشق
گرمت میڪند
چهار شنبه ها را دوست دارم
اگر سبز بپوشی دوست تر
انگار که هرچه دخیل بسته ام
تن کرده ای
انگار از تمام آرزوهایم
ناگهان برآورده شدی
چهار شنبه ها
عجیب بوی دعاهای مرا می دهی
و ؏شـق یعنی تو تویی ڪـه در راه دوست داشتنت
دیوانه‌ام ڪـردے و
به تاراج برده اے
این هوش و حواس را بڪَـو چڪَونه فدا نشوم
برای تویی ڪـه
هم درد‌‌ے و
هم درمان
دلتنگ که شدی
میفهمی شب آغاز دردی ست بی درمان
یک جای خوب برایم پیدا کن
نه بوسه می خواهم
نه دوست داشتنت را
جایی برای حس زندگی
مرا مثل سنجاق بر سینه ات بزن
و شب
هجوم خوشبختیست
وقتی زندان دستانت
بستر آرامش من است