به هوا نیازمندم
به کمی هوای تازه
به کمی درخت و قدری گل و سبزه
و تماشا به پلی که می رساند
یخ و شعله را به مقصد
به کمی قدم زدن کنار این دل
و به قایقی که واکرده طناب
و رفته رقصان به کرانه‌های آبی
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو فراتر از رویا باش
در دلتنگی هایم جای بگیر
بریز قدح بوسه را
بر روی لب تب آلودم
تا بنوشم و
سرمست شوم از باده ی عشق
و مستانه
تهی شوم از این بغض بگذار باور کنم عشق را
‍ تاار و پودعشق همـــــہ
ازبوے تنت لبریز است من بہ
پیراهن تو و هوای تو حس حسادت دارم
نمی‌دانم اگر موسیقی و چای وطبیعت را نداشتم اگر با نور و با گیاه و با کتاب حالم خوب نمی‌شد اگر پاییز و بهار و باران و برف را دوست نداشتم برای دلخوشی در خالی‌ترین حالات ممکن جهانم به کدامین اتفاق چنگ می‌زدم و کدامین طعم و تصویر را بهانه می‌کردم
و کدامین دلخوشیِ کوچک را در آغوش می‌کشیدم
تا به خودم بقبولانم که زندگی هنوز هم زیباست