سحری چو آفتابی چو درون خود بر آیم

تو مبین که خاکم از خستگی و شکستگی ها

تو بخواه تا به سویت ز هوا سبک تر آیم

همه تلخی است جانم تو مخواه تلخ کامم 

تو بخوان که بشکنم جام و به خوان شکر آیم

من اگر برای سیبی ز بهشت رانده گشتم 

به هوای سیبت اکنون به بهشت دیگر آیم

تب با تو بودن آن سان زده آتشم به ارکان 

که ز گرمی ام بسوزی من اگر به بستر آیم 

غزللی چنین غزالا که فرستم از برایت

صله ی غزل تو حالا چه فرستی از برایم

صله ی غزل به آیین نه که بوسه است و بالین 

نه که بار خاص باید بدهی و من در آیم

تو بخوان مرا و از دوری منزلم مترسان

که من این ره از تو باشی به سرای با سرآیم

 حسین منزوی